Menu Sluiten

Fratercula Arctica

Nieuwsgierig kijken de zwarte kraaloogjes me aan. Een zwart lijntje accentueert de oogjes die liggen in het witte deel van zijn zwart witte verenkleed. Een forse oranje zwart wit gestreepte snavel is zijn meest opvallende kenmerk. De Fratercula Arctica in deftig Latijn. Lundi in het IJslands, maar voor ons beter bekend onder de naam papegaaiduiker.

De papegaaiduiker is een zeevogel die enkel aan land komt om te broeden. Ze zijn gehecht aan hun eigen huisje, en beginnen ieder jaar in april met de grote schoonmaak van hun voormalige nest, dat bestaat uit een uitgegraven hol in steile kliffen. Als in juni de eieren, meestal 1 of 2 uitkomen, wordt er hard gewerkt om voldoende voedsel voor de jonge naar de holen te slepen. Het is een prachtig gezicht om de papegaaiduiker vanaf de steile kliffen te zien springen om vervolgens met snelle vleugelslagen de Atlantische oceaan in te zien duiken. Hier kunnen ze tot wel 65 meter diep duiken waarbij ze zich onder water op dezelfde manier voortbewegen als in de lucht.

Met hun bek vol visjes vliegen ze vervolgens terug naar hun hol. Als de jongen zijn uitgevlogen is er voor de papegaaiduikers geen reden meer om aan land te blijven. Halverwege augustus lopen de kusten weer leeg en verblijven ze de volgende acht maanden weer op open zee.

De Fratercula Arctica, vanwege zijn opmerkelijke uiterlijk ook wel de clown onder de zeevogels genoemd, maar een beetje meer respectvol vanwege zijn statige voorkomen ook wel “De Priester”.

De visionair of portret van een fotograaf

Tegelijkertijd met mijn expositie zag ook het boek “Rooise Paradijsvogels” het levenslicht. Voor dit project had ik als fotograaf de handen ineengeslagen met de drie Rooise dichters: Julius Dreyfsandt zu Schlamm, Henk Prins, en Doreth Verstappen.
Rooise Paradijsvogel ben je niet zomaar. Hiervoor moet je door je creativiteit, talent of levensvisie een positieve bijdrage leveren of hebben geleverd aan de Rooise gemeenschap. Een schitterend project waar ik met veel plezier aan heb gewerkt. In de studio ontstonden mooie dialogen tussen mij als fotograaf en de geportretteerde. Boeiende gesprekken, ook wanneer het talent van de te portretteren paradijsvogels mij bij voorbaat niet echt aansprak was ik steeds weer onder de indruk van hetgeen ik te zien of te horen kreeg. (Iedere paradijsvogel moest datgene meenemen waarvan hij/zij dacht dat het hem de paradijsvogel maakte).
Bij het afsluiten van het project kwam er op de valreep nog een opdracht binnen voor het fotograferen van een nieuw voorgedragen paradijsvogel. Ik kreeg onderstaand gedicht toegestuurd. Dit was een paradijsvogel die volgens de “commissie van aanstelling” niet in het lijstje mocht ontbreken.

Ik was beretrots, en tegelijkertijd ontroerd na het lezen van het gedicht, want deze paradijsvogel… Dat was ik.

De visionair of portret van een fotograaf

ook al heeft hij
het onderkoelde
van onze planeet zo lief
en ligt de stilte nabij
aan het hart

in zijn aard
is hij de romanticus
die zijn gevoel uit
in verbeelding, afdruk en woord
soms in bedekte smart

vaak avontuurlijk aanwezig
in dichterlijke dromen
op zoek naar akkoorden
die het uiterlijk
en zijn innerlijk omzomen

wat hem omgeeft
spiegelt zich aan zijn gevoel
en tracht het wezen
van de schepping te erkennen
en te bewaren voor zijn levensdoel

het drijft hem tot haast
een geestdrift zonder grenzen
op zoek in alles
naar de diepste nerven

daarin wil hij ook zichzelf
ontdekken
wie hij is
een mate van zekerheid erven

met zijn lens
in de hand
oogt hij stil en afwezig,
zo lijkt het,
zijn tijd kent geen einde

toch kan hij plots
actief met de lippen
de kern duiden

en onderbreekt
het geruis van
van derden;
hij hoort de schoonheid luiden

afwezig denken
vertaalt zich dan
in een concrete visie
geschapen in zijn brein

hij is een bevoorrecht mens
doch kwetsbaar in de ziel
eens zegt hij tot zichzelf
“wie ben ik, dat ik dat mag aanschouwen”

het getuigt wellicht
van een naïeve verwondering
maar wie kan zonder dit
aan zijn wereld bouwen

Gedicht geschreven door: Julius Dreyfsandt zu Schlamm

Aurora Borealis Noorderlicht een uniek fenomeen

149.500.000 Kilometer van ons vandaan strijden elektronen en protonen om vanuit de kern van de zon het oppervlak te bereiken. Botsend tegen elkaar, en tuimelend over elkaar komt een deel uiteindelijk soms pas na enkele miljoenen jaren aan op het oppervlakte. De protonen en elektronen behalen daar een snelheid van gemiddeld 145 kilometer per seconde. Door verstoringen in het magnetisch veld van de zon worden deze protonen en elektronen de ruimte in geslingerd. Hiervoor is een minimale snelheid nodig van 618 kilometer per seconde. Als de deeltjes richting aarde worden geslingerd leert een kort rekensommetje ons dat ongeveer 2,8 dagen later deze deeltjes het aardmagnetisch veld bereiken. Door dit aardmagnetisch veld worden de deeltjes de atmosfeer in getrokken en wordt de snelheid nog een keer verhoogd tot bijna 1/5 deel van de lichtsnelheid.

Op een hoogte van tussen de 100 en de 400 kilometer boven het aardoppervlak botsen de protonen en elektronen met de stikstof en zuurstof atomen welke door de kinetische energie (bewegingsenergie) in “aangeslagen toestand” komen. De bewegingsenergie is hiermee overgedragen op de zuurstof of stikstof atoom in onze atmosfeer. De enige manier voor deze atomen om de energie weer kwijt te raken is door middel van het afgeven van een lichtpuls, Fotonen genaamd. Zo’n lichtpuls is voor het oog niet zichtbaar, maar 100 miljoen pulsjes per kubieke centimeter over een groot oppervlak aan de hemel vertaald zich in de Aurora Borealis, oftewel het Noorderlicht. (Aurora Australis aan de Zuidpool).

Voor mij is de Aurora Borealis dan ook het meest indrukwekkende natuurverschijnsel dat ik ooit heb mogen aanschouwen. 2011 en 2012 zijn topjaren voor Aurora Borealis. Wel zul je naar het hoge noorden moeten afreizen om het daadwerkelijk te kunnen zien. Ik kijk dan zelf ook weer vooruit naar 8 oktober 2011 wanneer ik als gids voor IJslandtours een groep mag gidsen in het betoverende IJsland waar we in de avonduren uiteraard gaan spotten naar het Noorderlicht.
Meer informatie, onder ander om te reserveren vind je op de site van IJslandtours

Terugblikken en vooruitkijken

Een jaar geleden stond ik aan het begin van een spannend avontuur. Wat het was is niet belangrijk, maar het had te maken met sneeuw, extreme kou en Finland. Het avontuur liep niet zoals voorzien, al had ik het kunnen aanzien komen als ik mijn intuïtie had gevolgd.
Een en ander had best een grote impact op mijn functioneren, en een moeilijke periode volgde. Langzaam krabbelde ik weer op uit het dal waarin ik terecht gekomen was, en hoewel ik af en toe nog eens een stukje terug glijd kan ik toch zeggen dat 2010 een goed jaar werd.
In mijn studio mocht ik een zeer gevarieerd aanbod van mensen portretteren, tijdens huwelijken mocht ik meelopen met zeer gelukkige en mooie stelletjes, en verder kon ik mij verdiepen in fotoprojecten waarmee ik in 2011 weer verder ga.

Als afsluiter van 2010 opende op 4 december mijn expositie in Cultureel Centrum Mariëndael te Sint Oedenrode. Een tijd van veel complimenten, positieve reacties en aandacht. Een periode waarin ik ook weer veel nieuwe contacten heb opgedaan.

De lokale omroep besteedde een item aan mijn expositie, en zo kwam ik ook nog twee weken regelmatig langs op vele TV schermen binnen mijn regio. En hoewel ik er zelf moeite mee heb mezelf op TV te zien en horen vond ik het toch leuk genoeg om via Youtube het interview te delen met ieder die wil.

JUULLIMI amma UKIORTAARMI PILLUAARI

Betekend waarschijnlijk zoveel als “vrolijk kerstfeest en een succesvol nieuw jaar…

Deze kerstgroet kreeg ik zojuist vanuit Groenland. In 2006 en 2007 bezocht ik Groenland.
Waar 2006 nog een vakantie was, was 2007 mijn eerste documentair project dat ik op me nam tijdens een opleiding die ik volgde bij Ine van den Broek.
Ine was zowel mijn mentor als inspirator, en ik weet niet of ik zonder haar motivatie een project in Groenland had aangedurfd. Maar goed, tijdens mijn vakantie in Groenland; we hebben het nu dus over 2006; raakte ik in de ban van de cultuur en de bij de Inuit behorende problemen zoals werkeloosheid, armoede, alcoholisme, etc…
In 2007 ging in terug naar Groenland, dit keer om de wereld te verbeteren. Na veel tegenslagen, twijfels, bloed zweet en tranen verscheen uiteindelijk mijn eerste boek:

“Waarom Groenland…”

Zowel in 2006 als 2007 verbleef ik in hotel “The Red House” waar Robert Peroni op zijn manier probeerde een leven op te bouwen gericht op het verbeteren van de omstandigheden en levenswijze van de Inuit.
Helaas heeft mijn boek de wereld niet verbeterd. Wat dacht ik wel niet? Wel heb ik er zelf veel van geleerd. En ook al heeft mijn boek niet de oplage gehaald waarvan ik droomde, het heeft mijn leven sterk veranderd. Tijdens mijn Groenland project kreeg ik vaak te horen dat ik naïef was, maar als naïef zoveel betekend dat je nog geloof hebt in een betere wereld wil ik best naïef genoemd worden.

En nu? Waarom schrijf ik daar nu over in mijn blog? We zijn drie jaar verder. Zojuist kreeg ik een kerstkaart vanuit Groenland, verstuurd door Robert Peroni met onder andere de titel van deze blog als kerstgroet en een afbeelding afkomstig van www.metacath.com. Die kaart bracht mij terug naar 2006 en 2007. Terug naar Groenland, waar ik zoals het hoort bij deze tijd van het jaar met weemoed aan terugdenk.

Hieronder de kaart